Gezin van herkomst
Gisteren was ik met mijn eigen moeder in mijn praktijkruimte. Mijn moeder is ervaringsdeskundige op het gebied van rouw. Op haar 46 jarige leeftijd weduwe geworden en daarna ook nog haar zoon verloren. Zij weet als geen ander hoe het is om geconfronteerd te worden met ingrijpende gebeurtenissen die diepen sporen achter laten in het leven.
Ze kwam niet voor een gesprek maar ze kwam mij helpen met het nakijken van een tekst. In haar werkzame leven was ze onderwijzeres en in die hoedanigheid ging ze door mijn teksten heen. Ze las de tekst: “Hoe je met een verlies omgaat en hoe je rouwt heeft voor een groot deel te maken met hoe dit is aangeleerd in je gezin van herkomst”. Deze zin was aanleiding voor mijn moeder om eens te informeren hoe mij dit was aangeleerd in mijn gezin van herkomst.
Denk jij daar wel eens over na?
Wanneer we te maken krijgt met rouw, worden we teruggegooid op onze roots die als het ware opnieuw worden uitgedaagd. Hoe ga jij om met het verdriet en de woede? Kan je dat op een constructieve manier uiten en deel je dat met de mensen om je heen?
Niet piepen maar doorgaan mensen
Je kent ze vast wel. Ik mag mij ook onder die noemer scharen. Vele van ons herkennen zich in het niet zeuren maar doorgaan. Het brengt je veel in het leven maar het kan je opbreken als je midden in de rouw zit. Houd je je verdriet en pijn in dan kan dat ervoor zorgen dat je vast loopt met je gevoelen. Je implodeert als het ware. Dit uit zich in bijv. onaangenaam gedrag of het blokkeert je gevoelens en daarmee ook het contact met jezelf en je relaties.
Door je bewust te zijn van wat je is aangeleerd in jouw gezin, kan je de balans opmaken. Van daaruit kan je kiezen, is dit (nog) helpend of dat iets zijn functie heeft gehad en mag je nu worden losgelaten. Deze balans hoef je niet alleen op te maken.
Neem gerust contact. Dan kijken we samen naar je veranderende leven. Het zal je leren om vooruit te gaan, zelfs als het leven pijn doet.
