Omgaan met verlies, in verbinding met de omgeving kan om verschillende redenen minder goed lukken. Daar moest ik aan denken toen ik de tekst las in het prachtige boek:
De jongen, de mol, de vos en het paard.
“Raar eigenlijk, wij zien alleen onze buitenkant maar bijna alles gebeurt van binnen”.
Veel mensen in rouw voelen zich afgescheiden van hun omgeving. Voelen zich eenzaam en zijn zich hiervan bewust in contact met anderen. Daarmee lijkt de afstand steeds groter te worden. Hoe komt het toch dat ik dit veel terug hoor van mensen om mij heen die met verlies te maken hebben?
Ook ik herken dit gevoel. Na het overlijden moest er veel geregeld worden. Ik sloot mij af van mijn omgeving om het allemaal bol te kunnen werken. Ik richtte alle aandacht op dat wat er gedaan moest worden. Stilstaan bij mijn gevoelens, mij open stellen voor anderen was op dat moment een onmogelijke taak. Ik kon het er allemaal niet bij hebben. Bang dat ik daarmee het kleine beetje controle wat er nog over was, volledig kwijt zou raken.
Nadat het grootste deel was geregeld kwam er ruimte om aandacht te besteden aan de pijn. Mijn omgeving zag iets anders dan hoe ik mij, een half jaar na zijn overlijden voelde. Ze zagen een sterke vrouw.
Ik vroeg me af hoe ik weer in verbinding kon komen met mijn omgeving. Hoe moest ik de mensen om mij heen kennis laten maken met mijn binnen wereld waarbij het de ene dag goed gaat en de andere dag niet?
Ik realiseerde me dat wat ik van binnen voel niet te zien is aan mijn buitenkant. Om die kloof te overbruggen moest ik communiceren over mijn emoties, verlangens en grenzen.
Dit was mijn overlevingsmechanisme. Ik had mijn focus op iets anders gelegd dan de pijn. Hierdoor was ik in staat om het dagelijkse leven beter aan te kunnen. Tegelijk vermeed ik daarmee de pijn die binnenin mij aanwezig was en die juist om erkenning vroeg.
Tijdens therapie kijken we naar waar je overlevingsmechanismen zijn ontstaan, je leert weer om te voelen/kijken wat er in het moment is. Je geeft aandacht aan wat er nodig is voor jou en je maakt nieuwe keuzes die beter bij je passen op dit moment van je leven.
Door naar mijn eigen overlevingsmechanisme te kijken heb ik gemerkt dat ik meer ruimte voor mezelf ging ervaren waardoor ik ook weer in verbinding kwam met mezelf en mijn omgeving. Ik kreeg weer vertrouwen in de toekomst. Dit alles voelt rustiger en stabieler.
Of zoals een cliënt zei; “Ik heb het gevoel dat mijn hoofd en lijf weer 1 geheel zijn”.
